Strona startowa


Miło mi powitać Szanownych Państwa na oficjalnej stronie internetowej Gminy Czarnocin.

Zapraszam do gminy, gdzie znajdują się prawdziwe "perły" historyczne i turystyczne - średniowieczne grodzisko i gród stożkowy, zbory ariańskie, piękne zabytkowe kościoły
i unikatowe wykopaliska archeologiczne. Mogą Państwo nacieszyć wzrok cudowną przestrzenią naturalną, wzgórzami
i pagórkami harmonijnie przeplatającymi się z dolinami.
Maria Kasperek Wójt Gminy Czarnocin

Parafie

PARAFIA PW. ŚW. MICHAŁA W SOKOLINIE

Pierwsza pisana wzmianka o parafii pochodzi z 1326 r., aczkolwiek już w 1176 r. Piotr, arcybiskup gnieźnieński nadał dziesięcinę z Sokoliny opactwu Cystersów w Sulejowie. Od 1352 r. Sokolina była siedzibą dekanatu. Za czasów Długosza do parafii należały wioski: Będziaki, Charbinowice, Charzowice, Dębiany, Kolosy, Krzczonów, Kamienna, Mikołajów, Sokolina, Stropieszyn i Zięblice. W 1340 r. ludność parafii wynosiła 1050 osób, w 1787 r. - 1449 osób, a w 1999 r. - 2800 wiernych. Obecnie do parafii należą: Sokolina, Będziaki, Brodek, Charbinowice, Charzowice, Dębiany, Kamienna, Kolosy, Krzczonów, Mikołajów, Stropieszyn, Trębaczów i Zagajów. W XV wieku istniał tu drewniany kościół pod wezwaniem Św. Krzyża, potem aż do czasów współczesnych nosi wezwanie św. Michała Archanioła (odpusty 2 lipca i 29 września). W 1615 r. powstał nowy kościół drewniany, który przetrwał do połowy XVII wieku. Obecny kościół wzniesiono w latach 1651-1660 z inicjatywy i kosztem miejscowego proboszcza – ks. Tomasza z Małogoszczy Matyszkiewicza, kustosza skalbmierskiego. Świątynia została rozbudowana w latach 30 XX wieku wg projektu Adolfa Szyszko – Bohusza (restaurował też kolegiatę w Wiślicy i zamek królewski na Wawelu). Ołtarz główny wczesnobarokowy z krzyżem, na którym jst Chrystus Pan umierający. Przy tęczy dwa ołtarze boczne, w lewym obraz Najświętszej Dziewicy trzymającej na lewej ręce Dziecię Jezus, a w prawej berło królewskie. Obraz ten w minionych wiekach uznawany był za cudowny. W prawym ołtarzu bocznym obraz św. Michała Archanioła z herbem Szreniawa, ufundowany przez Krzysztofa Michała Rupniewskiego (zm. 1671), kasztelana sądeckiego i posła na sejmy, pochowanego w podziemiach kościoła sokolińskiego. W kościele od 1705 r. znajdują sie relikwie drzewa Krzyża św. Wewnątrz kościoła znajdują się tablice epitafijne z XVI – XIX w. W 1977 r. wymieniono więźbę dachową w kościele, a w 1982 r. odnowiono wnętrze. W latach 1695-1723 proboszczem w Sokolinie był ks. Michał Piechowski (1662-20 I 1723), od 1721 r. biskup sufragan przemyski, autor dzieł teologicznych. Przynależność dekanat Czarnocin, od 1352 do 1882 dekanat Sokolina. Od 1919 do 1992 dekanat Kazimierza Wielka. Od 1992 dekanat Wiślica.


PARAFIA PW. ŚW. BARTŁOMIEJA APOSTOŁA W STRADOWIE

Pierwsza wzmianka o parafii pochodzi z 1326 r. Za czasów Długosza do parafii należały wsie: Bieglów, Ciuślice, Dębiany, Malżyce, Michałowice, Miławczyce, Zagaje Dębiańskie (od 1618) i Zagaje Stradowskie (od 1699). W 1340 r. ludność parafii szacuje się na 750 osób, w 1787 r. -  957 katolików, a współcześnie – ok. 1100 wiernych. Współcześnie do parafii należą wsie: Stradów, Bieglów, Ciuślice, Dębiany, Górki Budziszowskie, Górki Kostrzeszyńskie, Malżyce, Michałowice, Miławczyce, Zagaje Dębińskie i Zagaje Stradowskie. Pierwotnie kościół drewniany, w 2 poł. XVI w. w rękach innowierców. W 1598 r. istniał kościół drewniany, zbudowany na miejscu starej świątyni. W czasie ,,potopu” szwedzkiego świątynia została spalona, a w 1657 r. odbudowana przez wojewodę krakowskiego Władysława Myszkowskiego. W końcu XIX w. przedłużono nawę, a w 1983 r., ze względu na zły stan techniczny budowli, kościół rozebrano i odbudowanowg stanu poprzedniego. Odpust 24 sierpnia i dodatkowy 31 maja w dzień MB Królowej Świata. Kościół jest drewniany, orientowany, konstrukcji zrębowej. Dachy dwuspadowe, kryte blachą. Ołtarze barokowe. W ołtarzu głównym Krucyfiks z Chrystusem Panem, w ołtarzu bocznym lewym – obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, tzw. Matki Boskiej Stradowskiej, uważany za cudowny. W ołtarzu bocznym prawym – obraz św. Bartłomieja Apostoła, pod którego wezwaniem jest parafia stradowska. Ponadto w kościele znajdują się: chrzcielnica kamienna z XVII w., obrazy Chrystusa i św. Marii Magdaleny, monstracja i kielichy barokowe oraz relikwiarz św. Stanisława Kostki. Przynależność dekanalna: od początków XIV w. dekanat Czarnocin, od połowy XIV w. dekanat Sokolina. Od 1882 r. - Pińczów, od 1919 r. do czasów współczesnych dekanat Skalbmierz.



PARAFIA PW. WNIEBOWZIĘCIA NMP  W CZARNOCINIE

Pierwsza wzmianka o parafii pochodzi z 1326 r. Za czasów Długosza do parafii należały wsie: Czarnocin, Koryto, Mękarzowice, Turnawiec, Budziszowice, Swoszowice i Opatkowice czyli współczesne Opatkowiczki.W 1340 r. ludność parafii oceniano na 540 osób, a w połowie XVIII w. zamieszkiwało 780 osób. W okresie I wojny św. W parafii mieszkało 1520 katolików, a w 1999 r. - 1162 wiernych. Współcześnie do parafii należa wsie: Czarnocin, Budziszowice, Koryto, Mękarzowice, Opatkowiczki, Swoszowice i Turnawiec. Przed 1360 r. w Czarnocinie stał kościół drewniany, a nową, murowaną budowlę wzniósł w 1360 r. Otton z Mstyczowa Liskowic h. Lis (zm.1366), kanclerz wielkopolski, kanonik krakowski, sandomierski i opolski, prepozyt skalbmierski i gnieźnieński, jeden z najbliższych współpracowników króla Kazimierza Wielkiego. Na ścianie zewnętrznej kościoła, od północy, wmurowana płyta z wyobrażeniem kielicha i herbu Lis (wyobrażenie kapłaństwa i rodowego szlachectwa). Do ok. Połowy XVII w. kościół występował pw. Najświętszej Marii Panny, a następnie do czsów nam współczesnych – pw. Wniebowzięcia NMP (odpust 15 sierpnia). W 1557 r. świątynia czarnocińska została sprofnowana przez kalwina Pawła Sancygniowskiego i zamieniona na zbór. Od początku XVII w. kościół ponownie objęli katolicy. W 1758 budowla spłonęła, ale została odrestaurowana, a w latach 1882-85 gruntownie odnowiona. Kościół jest murowany, gotycki, jednonawowy, z węższym od nawy dwuprzęsłowym prezbiterium, zamkniętym wielobocznie. Ołtarz główny z figurą Chrystusa Pana i dwa boczne (Serce Jezusowego i Trójcy św.) - rokokowe z połowy XVIII w. Po II wojnie światowej przeprowadzono gruntowny remont organów. Wnętrze kościóła wymalowano w 1991 r., a w l.1997-98 zmieniono pokrycie dachu z gontowego na blachę miedzianą. Wewnątrz kościoła znajdują się epitafia z XVIII-XIX w. Przynależność dekanalna: do poł. XIV w. dekanat Czarnocin z parafiami: Chroberz, Czarnocin, Działoszyce, Dzierążnia, Kazimierza Mała, Młodzawy Małe. Pełczyska, Probołowice, Skalbmierz, Sokolina, Stradów. Od 1352 r. dekanat Sokolina. Wkońcu XIX w. dekanat Pińczów. 1919-1984 dekanat Skalbmierz. 1984-992 dekanat Kazimierza Wielka. Od 1992 dekanat Wiślica.


PARAFIA PW. ŚW JAKUBA APOSTOŁA  W PROBOŁOWICACH

Wieś Probołowice leży na terenie gminy Złota Pińczowska, jednak trzy wsie z gminy Czarnocin (Cieszkowy, Soboszow i Krzyż) przynależą do tej parafii i należy ją tu uwzględnić. Pierwsza wzmianka o parafii i kościele pochodzi z1326 roku. W XV w. do parafii należały wsie – Cieszkowy ( wówczas Cieszków Duży i Cieszków Maly ), Soboszów, Miernów, Janowice i Krzyż. W 1340 r. ludność parafii liczyła 510 osób, w 1761r. źródła wymieniają 761 katolików i 6 dysydentów w Cieszkowach. W 1748 r. kalwinizm wyznawała właścicielka Cieszków wraz z familią liczącą 10 osób. Współcześnie do parafii należą wsie: Probołowice, Cieszkowy, Krzyż, Miernów i Soboszów. Liczba wiernych – ok.1100. Obecny kościół drewniany, wzniesiony w 1759 r.,przez miejscowego proboszcza ks. Jacka kowalskiego. Konstrukcji zrębowej, oszalowany, na rzucie zbliżonym do kwadratu. Ołtarz główny rokokowy z obrazem Chrystusa Ukrzyżowanego oraz rzeźbami św. Apostołów Piotra i Pawła. Boczny, lewy ołtarz z obrazem Matki Boskiej Probołowickiej z Dzieciątkiem i rzeźbami św. Kazimierza i św. Jana Kantego. W bocznym, prawym ołtarzu znajduje się obraz św. Jakuba Starszego z XVIII W., rzeźby Apostołów, a na zasuwie św. Izydor (artysta był szczodry, bo święty ma sześć palców u prawej ręki!). Jest jeszcze jeden ołtarz boczny z późnobarokowymi obrazami Matki Boskiej Różańcowej i św. Józefa. W kościele znajdują się: relikwie drzewa Krzyża św., późnobarokowa chrzcielnica z marmuru, obraz barokowy z XVIII w. i płyta nagrobna proboszcza Probołowic ks. Adama Staszewskiego z 1687 r. Tenże ks. Staszewki jeszcze w 1676 r. ochrzcił w  wierze katolickiej troje miejscowych arian. Cmentarz grzebalny założony w 1820 r. Kościół był odnowiony w 1982 r. i w l. 1993-94. Dzwonnica wzniesiona w 1759 r. W  początkach lat 20-tych nakładem Księgarni św. Wojciecha w Poznaniu ukazała się niewielka książeczka autorstwa Antoniny Domańskiej (1853-1917) pt. ,,Krzyż w Probołowicach”, przedstawiająca wiele cudownych historii związanych z tym krzyżem, w tym i o matce, której żarliwe modlitwy sprawiły zmartwychwstanie jej zmarłego dziecka. Odpust 25 lipca. Przynależność dekanalna – dekanat wiślicki.
ue_stopka.jpg