Atrakcje turytyczne
Bodaj najbardziej urokliwym krajobrazowo zakątkiem Niecki Nidziańskiej są tereny wchodzące w skład gminy Czarnocin. Dla mieszkańca tej gminy stwierdzenie to może wydawać się na wyrost. Jednak już niejednokrotnie można usłyszeć z ust turystów i osób przejeżdżających drogami gminy Czarnocin słowa zachwytów i okrzyki szczerej radości na widok wyłaniających się zza mijanych zakrętów dolin, poprzecinanych głębokimi jarami lub wyniosłymi, acz łagodnie wznoszonymi się stokami wzgórz, pokrytymi soczystymi barwami dojrzewających zbóż i rozkwitłych kwiatów polnych. Nigdzie na Ponidziu, nawet w okolicach Proszowic i Racławic, nie ma tak uroczych krajobrazów, jak w okolicach Czarnocina, na które trzeba umieć patrzeć i zachwycać się nimi.
Będziaki
Kamienna figura przydrożna z poł. XVII w. Na wysokiej kolumnie kompozytowej z rytym ornamentem wici roślinnej rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz św. Antonim Padewskim i św. Stanisławem Biskupem Męczenikiem. Na kolumnie kartusz barokowy z herbem Jelita i literami DSSBC.
Cieszkowy
To dość spora wieś, w której w pobliżu szkoły zachował się budynek dawnego zboru ariańskiego wzniesionego w XVII, a przekształconego na przełomie XVIII/XIX w. Budynek ten pełnił funkcje zboru dość długo bo na pewno do XVIII w ., później został przekształcony w lamus i spichlerz dworski. Stare żelazne drzwi bronią dostępu do położonej na osi świątyni niewielkiej sionki sklepionej spłaszczoną kolebką, która dzieli przestrzeń budowli na dwie obszerne izby sklepione kolebkowo – krzyżowo. Zarówno w znajdującej się w sionce niewielkiej wnęce, jak i nad drzwiami dwóch izb zachowały się fragmentaryczne unikatowe malowane sentencje zaczerpnięte z Ewangelii. Należy żałować, iż nie zachował się stojący nieopodal dwór (w miejscu obecnego gimnazjum).
Dębiany
Figura przydrożna kamienna, na cokole kolumna kanelowana dźwigająca opleciony wężem glob z krucyfiksem, z 1661 r.
Czarnocin
W pobliżu kościoła wznosi się kopiec niewiadomego pochodzenia, który według tradycji ma być mogiłą ariańską. Obecnie na tym interesującym obiekcie stoi malowniczo komponująca się z otoczeniem barokowa rzeźba św. Jana Nepomucena wzniesiona w 1761r.
Sam kościół pw. Wniebowzięcia Matki Boskiej został został zbudowany w stylu gotyckim ok 1360r. Dzięki fundacji kanclerza wielkopolskiego Ottona z Mstyczowa herbu Lis. Kościół posiada jednolite wyposażenie rokokowe pochodzące z połowy XVIII w. Warto zwrócić uwagę na późnobarokową belkę ozdobioną krucyfiksem w otoczeniu aniołów. O fundatorze świątyni przypomina wmurowany w północną ścianę nawy herb Lis pochodzący z połowy XIV w. W sąsiedztwie kościoła stoi ciekawa, drewniana dzwonnica zbudowana w okresie XIX-wieczniej przebudowy.
Kolosy
To dość spora wieś posiadająca cegielnię z początku XX w. Jednym z zachowanym do dziś zabytkiem należącym pierwotnie do zespołu dworskiego jest niewielki, aczkolwiek niezwykle ciekawy dawny zbór ariański zbudowany w 1654r. Przez ówczesnych właścicieli wsi, Rupniewskich, później zmieniony na lamus dworski. Jest to budowla wzniesiona na planie zbliżonym do kwadratu ze współczesnym dachem. Do wnętrza świątyni prowadzi interesujący barokowy portal z zachowanymi starymi drzwiami żelaznymi okutymi w skośną kratę. Nad nim zachowała się kamienna tablica z Śreniawa. We wschodniej części wsi znajdują sie dwa kurhany, które były eksplorowane lecz jeden jest już niemal całkowicie rozorany.
Miławczyce
Park podworski z pierwszej połowy XIX w., krajobrazowy, prostokątny, z grupami starych drzew, m.. in. modrzewami sosny wejmutki, kasztanowców czerwonych, stożkowatej odmiany dębów i miłorzębów. Figóra przydrożna, kamienna z rzeźbą św. Judy Tadeusza na kolumnie ze spiralnie skręconych obłoków z głowami aniołków. Na wysokim cokole kartusz z herbem Szembaków i data 1768 oraz przeniesienia 1906.
Stradów
Grodzisko w Stradowie usytuowane jest na wysokości ok. 350 m. npm. i zajmuje powierzchnię ok. 2 ha. O grodzie brak jest jakichkolwiek źródeł pisanych, co pobudza wyobraźnię poszukiwaczy skarbów, miłośników starożytności i domorosłych archeologów, działających na tym terenie już od XIX w. Historycy klasyfikują Stradów jako jeden z najstarszych na ziemiach polskich ośrodków typu miejskiego, określonego jako " miasto pierwotne" lub "miasto możnych". Gród był ważnym ośrodkiem administracyjnym państwa Wiślan. U stóp stoku w południowo-wschodniej części dawnego grodu znajduje się źródło strumienia Stradomka. Gród w Stradowie składał się z sześciobocznego grodu właściwego, otoczonego od północy, wschodu i południa rozległym podgrodziem. Plan z 1844 r. wskazuje, że największy był południowy człon podgrodzia, broniony podwójnym wałem. Zachowana wysokość wałów wynosi ok. 18 m od dna fosy, głębokość fosy ok. 5 m. Upadek grodu wiąże się z wielkim pożarem. Przy dobrej widoczności ze szczytu na grodzisku widoczne są Beskidy i Tatry.